Ήρθε ο χειμώνας, και μετά η άνοιξη, και η πάπια εξαφανίστηκε. Υποψιασμένος ο πατέρας μου, μετά και τη σχετική ενημέρωση από την Pierrette, άρχισε να κάνει διακριτικά βόλτες σ’ ό,τι έμοιαζε με θάμνο στην περιφέρεια του κτήματος. Κι όντως, κάποια στιγμή, την είδε κουρνιασμένη κάπου, σε μια γούβα. Δεν την ενόχλησε. Οι μέρες πέρασαν, κι ένα πρωί ... η αποκάλυψη! Εμφανίστηκε η μάνα μπροστά κι από πίσω της τα κουτσούβελα!
Κοντά στο σπίτι υπήρχε μια λιμνούλα, με παραπέτο σχετικά ψηλό, ένα ορθογώνιο τρίγωνο με πλευρές 5 επί 5 περίπου και καμπύλη υποτείνουσα. Η πάπια έφτασε και πήδηξε κατευθείαν μέσα, κι ακολούθησαν τα μωρά! Το θέαμα ήταν μοναδικό, να βλέπεις αυτά τα κίτρινα χνουδωτά πλασματάκια ν’ αρμενίζουν! Φωνές άπειρες μέσα στη λίμνη, τα μωρά να τσιρίζουν, η μάνα να φωνάζει και να τρέχουν τα μωρά να πάρουν μεζέ, ο πάππιος να κοιτάζει με απορία όλην αυτήν την progéniture του...
Οι "γαλλίδες" πάπιες στη λιμνούλα τους, στην Πυργέλα
Ένα από τα πιο ωραία θεάματα με τα πάσης φύσης πουλερικά ήταν το σούρουπο, που σκοτείνιαζε, άραζε η μάνα σε μια γωνιά, και φώναζε το τσούρμο. Ένα-ένα, τα μωρά χώνονταν κάτω από τις φτερούγες της μάνας, κάποιοι πιο άτακτοι ξανάβγαιναν να ρίξουν μια βόλτα και ξαναγύριζαν, η μάνα ακλόνητη αλλά πάντα με το μάτι ενεργό. Σιγά-σιγά, οι φωνές καταλάγιαζαν, κι ανεπαίσθητα έσβυνε η μέρα...
Στα 8 χρόνια, που έμεινε η Pierrette μαζί μας, έζησα κάμποσες τέτοιες στιγμές, οι πάπιες αυγάτισαν, φάγαμα μερικές (canard aux oranges και canard aux olives είναι οι βασικές συνταγές, αλλά και σκέτη, με πατατάκια στον φούρνο είναι εξίσου θεσπέσια γεύση), κι έφαγαν πολλές περισότερες οι γύρω αλεπούδες, που τις έπιαναν στην φωλιά τους, όταν κλωσσούσαν. Γι’ αυτό και κάποιες εποχές δεν τις αφήναμε να πηγαίνουν να κλωσσήσυν μόνες τους, τις μαντρώναμε στο κοτέτσι...
Μιαν άλλη χρονιά, αποφάσισε ο πατέρας μου να εφαρμόσει άλλο σχέδιο: άρχισε να ψάχνει από θάμνο σε θάμνο, εντόπισε τις φωλιές όπου γεννούσαν οι πάπιες, μάζεψε τ’ αυγά και τα έβαλε σε κότα-κλώσσα. Μπορείτε να φανταστείτε το δράμα της? Όταν γεννήθηκαν τα μωρά, το νερό τα «καλούσε», όπως τα χελωνάκια, που γεννιούνται στην άμμο και κατευθύνονται αμέσως στη θάλασσα! Βγαίνει λοιπόν η κλώσσα βόλτα, από πίσω το τσούρμο, και καθώς πλησιάζουν στη λίμνη, τα μωρά δίνουν έναν πήδο και ... μέσα στο νερό! Η κότα-μάνα αλαφιασμένη να τσιρίζει και να τρέχει γύρω-γύρω από τη λίμνη, αλλά τα μωρά να την καταβρίσκουν στο νερό!
Τα χρόνια πέρασαν, οι πάπιες φαγώθηκαν από τις αλεπούδες, ο πατέρας μου κουράστηκε και το κτήμα εγκαταλείφθηκε ψυχικά – χωρίς ζώα, χωρίς πουλερικά - πριν καν εγκαταλειφθεί και πραγματικά...
Το 1995, τον Φεβρουάριο, βρέθηκα στη Γαλλία, στην Toulouse, κι έμενα στην φοιτητική εστία, δίπλα στο ποτάμι, τον Γαρούνα (Garonne). Καθημερινά, έκανα μια ωραία, μελαγχολική, μοναχική βόλτα, είτε για να πάω για ψώνια, είτε για να βγω από την εστία και το εργαστήριο για να ξεσκάσω λίγο. Στο ποτάμι είχα δει αρκετές πάπιες, με 2-3 πάπιους, έκαναν τις βόλτες τους. Και χαιρόμουν, μέσα στη στενοχώρια μου, που τίς άκουγα. Και πέρασαν μερικές εβδομάδες και μια μέρα ευτύχησα να ξαναδώ το θέαμα των παιδικών μου χρόνων, τη μάνα πάπια ν’ ανεβαίνει κόντρα (!) στο ρεύμα το ποτάμι, κι από πίσω της το τσούρμο από τα κίτρινα πλασματάκια!
Στη Θεσσαλονίκη (όπου έμεινα 30 χρόνια) δεν είχαμε πάπιες, ούτε παγώνια, ούτε φασιανούς (όπως είχαμε στις καλές χρονιές στο κτήμα)... είχαμε όμως - σ' ένα από τα σπίτια όπου μείναμε - έναν ψηλό φοίνικα, περίπου ίσια στο μπαλκόνι μας, και τα βράδυα απολάμβανα τον σαματά των πουλιών, που έπαιρναν θέσεις για τη νύχτα τους... και το πρωί, έχοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ανοικτή, άκουγα καθημερινά την πρωινή συναυλία... κι όταν πήγαινα την σκύλα μας την Perdita βόλτα πολύ νωρίς, άκουγα και τ’ αηδόνια, που επέμεναν να ζουν κοντά μας, ανάμεσα σε δυο παλιά σπίτια...
18.8.2015
No comments:
Post a Comment