Και θυμήθηκα μια σύντομη διήγηση του πατέρα μου, του Τάκη Μαύρου. Στην Πυργέλα, κοντά στο τζάκι? Σε κάποια βόλτα, με το Σιτροενάκι? Δεν θυμάμαι. Μου διηγιόταν συχνά στιγμές από το Αλβανικό μέτωπο, την πορεία του Ελληνικού στρατού μέσα στην Αλβανία, την υποχώρηση μετά τη συνθηκολόγηση, και την επιστροφή στο πατρικό του σπίτι στον Πειραιά, αλλά κι αργότερα, από τον Εμφύλιο.
Όταν ξέσπασε ο Εμφύλιος, τον επιστράτευσαν πάλι. Πολλούς από τους εφέδρους αξιωματικούς τους προόριζαν για τα στρατοδικεία. Αλλά τον Τάκη Μαύρο δεν τον εμπιστεύονταν για στρατοδίκη τα "υψηλά κλιμάκια", γιατί ήταν γνωστός για τις ήπιες αλλά δημοκρατικές πεποιθήσεις του, και δεν ήσαν σίγουροι ότι θα καταδίκαζε τους κατηγορούμενους. Κι έτσι, αφενός όταν είχαν να συζητήσουν "σοβαρά" θέματα σχετικά με τις μάχες του Εμφυλίου, τον έβγαζαν από την αίθουσα, αφετέρου αντί να τον στείλουν στα βουνά να κυνηγάει αντάρτες, τον έστειλαν κι υπηρέτησε άλλα 2 χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά, να εποπτεύει το ξεφόρτωμα των καραβιών, που έφερναν προμήθειες στην Ελλάδα. Και η φράση του, που θυμάμαι: "Με πείραζε που με έβγαζαν έξω από τις συζητήσεις και λήψεις αποφάσεων, αλλά" - και το τέλος της φράσης έμεινε στη μνήμη μου σαν γραμμένη με καυτό σίδερο - "αλλά 'βγήκα' από τον Εμφύλιο με καθαρά χέρια και καθαρό μέτωπο, χωρίς να έχω σκοτώσει κανέναν".
.jpg)
Και συνέχισε με χαμηλή φωνή, στενοχωρημένος: "Δυστυχώς, και φίλοι μου αλλά και συγγενείς μου βγήκαν από τον ΕΜφύλιο με ματωμένα τα χέρια και τις συνειδήσεις τους. Κι όταν ρώτησα έναν από αυτούς, που είχε εποπτεύσει την εκτέλεση μιας νεαρής αντάρτισσας, 'γιατί το έκανες;', ντράπηκε, κατέβασε το κεφάλι, και δεν είπε τίποτα"...
Αυτός ήταν ο Τάκης Μαύρος, ο πατέρας μου...
No comments:
Post a Comment