Με αφορμή ένα ποίημα...

Η καλή και παιδική μου φίλη Μαριέλλα μου έστειλε ένα ποίημά της. Και ξεσήκωσε μια θύελλα από εικόνες κι αναμνήσεις! Αλλά πρώτα το ποίημα.

- - -

Αναπαύομαι

Ξεπλένω τη λύπη στη θάλασσα

Αφήνομαι στη θωπεία των γαλάζιων της

.

Καταφεύγω στα περιβόλια των παιδικών μου χρόνων

Ολόφορτες πορτοκαλιές,

ένα πανύψηλο καβάκι να μετράει την ηλικία των παιδιών,

μια στέρνα με νούφαρα

κι ακουμπισμένη στον τοίχο μια σιδεριά,

μαζεμένη από την γκρεμισμένη Ακροναυπλία για να μην ξεχάσουμε.

.

Βγαίνω στο κατώφλι

Ήχοι της θάλασσας

Ήχοι των φυλλωμάτων

Ήχοι παλιών καλοκαιριών

Κουβέντες για ποιητές

Αντιρρήσεις και συμφωνίες για όλα

για την πολιτική ή το μεσημεριανό φαγητό, ας πούμε.

Όλα εδώ όπως τότε.  

.

(Πούντα, Ιούλιος του ’20)

.

- - -

Κι ήρθαν οι εικόνες από το μακρυνό παρελθόν...

.

Εικόνα 1η. Ο πατέρας μου (Τάκης Μαύρος) με τον πατέρα της (Μανώλη Κορακάκη), καθισμένοι στην Πυργέλα κάτω από τις πορτοκαλιές στην «ανατολική» αυλή (για τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες), το βράδυ περνούσαμε στην άλλη πλευρά του σπιτιού, στη «δυτική» αυλή. Ή σε βόλτες, πολύ πριν την εποχή μου (ο Μανώλης Κορακάκης με στολή, άρα είμαστε στην περίοδο του 2ου ΠΠ), αλλά και αργότερα, σε εκδρομές είτε στην Αττική ή στα Καλάβρυτα...

.

Εικόνα 2η. Το κάγκελο της Ακροναυπλίας. Τον Φεβρουάριο του 1966 έκλεισαν οριστικά, το κτήριο εγκαταλήφθηκε, ερήμωσε. Μερικές φορές, για να ξεσκάσω, έφευγα από το κτήμα, στην Πυργέλα, έβγαινα στη δημοσιά κι έπαιρνα το διερχόμενο λεωφορείο από το Άργος και πήγαινα στο Ναύπλιο, όπου περπατούσα μέχρι να βραδυάσει... Σε μια από αυτές τις βόλτες ανέβηκα στην Ακροναυπλία, βρήκα τις πόρτες ανοικτές, και περπάτησα μέσα στους διαδρόμους και τα άδεια πια κελλιά...  Το 1971 η τότε «εθνοσωτήριος» κυβέρνηση της χούντας αποφάσισε να τις γκρεμίσει. Ο πατέρας μου πρόλαβε και πήρε ένα από τα κάγκελα από τα παράθυρα (εικόνα). Έμεινε στο κτήμα μας αρκετά χρόνια, κάποια στιγμή αναζητήσαμε κάποιον φορέα για την (δια)φύλαξή του, τελικά το δώρισε (αν θυμάμαι σωστά) στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα – κι αγνοώ την παραπέρα τύχη του...

Ευχαριστώ σε, ω φίλη!