Διάβασα με ενδιαφέρον και μια κάποια υπόκωφη στενοχώρια το άρθρο της Λίζυς Τσιριμώκου για το σπίτι των γονιών της (*). Και ξανάζησα το καλοκαίρι του 2002, μέσα σ' έναν αφόρητο καύσωνα, που άδειασα το διαμέρισμα του πατέρα μου στο Ναύπλιο... Ακολούθησαν κι άλλα διαμερίσματα, όλα στενάχωρα, αλλά είχα γίνει ήδη πάρει κάποιαν απόσταση, καθώς ο ένας νεκρός διαδεχόταν τον άλλον...
Αλλά από το άρθρο της συγκρατώ μια φράση, που κρύβει άρρητον πολύ πόνο... "Ακόμα νιώθω φιλοξενούμενη εδώ, στο σπίτι τους, όχι το σπίτι μου". Και θυμήθηκα μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά τις δυο φορές που ένιωσα ακριβώς αυτό... Έφηβος... Μετά από διαφωνίες για ασήμαντα θέματα και τις δυό φορές...
Αλλά είναι ίσως απαραίτητη αυτή η στιγμή, στη ζωή του καθενός μας. Κάπου εχω διαβάσει ότι για ν' αποχωριστείς κάποιον, πρέπει να θυμώσεις μαζί του, να τσακωθείς... Κι ο θάνατος είναι κι αυτός ένας τέτοιος αποχωρισμός...
(*) https://www.efsyn.gr/nisides/anoihto-biblio/442911_moni-sto-spiti-dyo-kalokairia
No comments:
Post a Comment