Μνημαγωγά...

Καθώς μια φίλη μας έστειλε (σε μια παρέα φίλων) μια χαριτωμένη φράση, αρκετά επίκαιρη:

"... σας συμβουλεύω να προσέχετε πολύ τον εαυτό σας γιατί ανταλλακτικά για παλιά μοντέλα στην αγορά όπως εμείς δεν υπάρχουν",

βρέθηκα πολλά χρόνια πίσω, στα παιδικά μου χρόνια! Ο πατέρας μου (Τάκης Μαύρος) ζούσε σ´ ένα κτήμα, στην Πυργέλα Αργολίδας, σ´ ένα απλό αλλά βολικό και πολύ φιλόξενο σπίτι, περιτριγυρισμένο από πολλές πορτοκαλιές. Συχνά, τα σαββατοκύριακα, κατέφθαναν οι Αθηναίοι φίλοι του, που έβλεπαν αυτό το σπίτι σαν έναν μικρό επίγειο παράδεισο! Και οι ώρες μέχρι την αναχώρησή τους, την Κυριακή όσο πιο αργά μπορούσαν, πέρναγαν με συζητήσεις για την ιστορία, τις τέχνες, την πολιτική!

Μια τέτοια Παρασκευή είδα να καταφθάνει μια μαύρη κούρσα, τετράπορτη, με τα γνώριμα chevrons της Σιτροέν μπροστά! Βγήκε από μέσα μια οδηγός, με περισσή άνεση και θάρρος, χαιρέτησε και χαιρετίστηκε κι εντάχθηκε στην ήδη μαζεμένη παρέα. Κι εγώ, κάποια στιγμή, που οι άλλοι ήσαν απασχολημένοι, διακριτικά πλησίασα το αυτοκίνητο, άνοιξα την πόρτα του οδηγού όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, και κάθισα στη θέση του οδηγού. Κούνησα δεξιά-αριστερά το βαρύ τιμόνι, δοκίμασα και τον λεβιέ ταχυτήτων, που διέφερε λίγο από τον λεβιέ που είχε το δικό μας Σιτροενάκι. Με πολλή ανικανοποίητη περιέργεια βγήκα, έκλεισα εξίσου αθόρυβα την πόρτα και πήγα να κάτσω στην άκρη αυτής της πολύβουης παρέας. Και κάποια στιγμή άκουσα αυτή την κυρία, που οι υπόλοιποι την προσφωνούσαν Ναταλία - αργότερα μου διευκρίνισε ο πατέρας μου πως ήταν η Ναταλία Μελά - να διηγείται πώς ταλαιπωριόταν, καθώς έψαχνε από γκαράζ σε γκαράζ της Γαλλίας να βρει εξαρτήματα για την παλιά Traction Avant της, το θρυλικό Σιτροέν των μακί στην κατοχική Γαλλία!

Καλή χρονιά να έχουμε, και το μυαλό μας, να μας φέρνει ωραίες αναμνήσεις από μια παραδεισένια ζωή, που φευ έφυγε και δεν θα ξαν´αρθει...

ΥΓ. Και πρόσθεσε η φιλτάτη Μαριέλλα :

Είμαι μάρτυρας αψευδής του Παραδείσου εκείνου.

Με τις μυρωδιές από τις πορτοκαλιές και τα μαγειρέματα στη μικρή κουζινούλα. Έμπαιναν οι κυρίες και μαγείρευαν ό, τι υπήρχε γιατί κανείς δεν ήθελε να φύγει και να πάει σε μια ταβέρνα. "πού να πάμε;" έλεγε ο μπαμπάς σου, "ας κάτσουμε εδώ και θα σας έχουμε βασίλισσες ". Και οι "βασίλισσες" περνούσαν ώρες στην κουζίνα και στο πλύσιμο των πιάτων ; Ποιος θα έχανε τέτοια ατμόσφαιρα με τις καταπληκτικές συζητήσεις μπροστά στο τζάκι;

Κάποτε διαφημίστηκε στην παρέα ότι θα φάμε σκαντζόχοιρο (κάποιος είχε τάξει στον μπαμπά σου τέτοιο πεσκέσι.) Ο σκαντζόχοιρος δεν ήρθε και ο μπαμπάς σου χλωροφόρμισε μια κότα (για να μπορέσει να τη σφάξει!!!), μάζεψε και χόρτα και η μαμά μου την έφτιαξε με τη συνταγή που της έδωσε κοκκινιστή με τα χόρτα στην κατσαρόλα, όπως την έκανε η γιαγιά σου. Έγινε μεγάλο γλέντι με χορό και πολύ τραγούδι. Έπεσε και πολύ γέλιο καθώς η παρέα εξακολουθούσε να νομίζει ότι τρώει σκαντζόχοιρο και βέβαια τότε ούτε υπόνοια ότι κάποτε θα χρειαζόμαστε ανταλλακτικά.

Αλλά , ... έτσι ή αλλιώς είμαστε πλούσιοι από εξαιρετικές αναμνήσεις, τόσο αγαπητικές. Καλή χρονιά !!!