Μνημαγωγά - fuel starvation στο Επταχώρι

Γράφει ο Στρατής, ένας καλός μας φίλος: "Σήμερα προσγειώθηκα με σβηστή μηχανή. Dead stick landing. ... Fuel starvation..."

και η μνήμη ξέθαψε μια μικρή περιπέτεια, πολλά χρόνια πίσω.

Ήταν μικρός ο Παναγιώτης, ίσως 3? 4? Ο πατέρας μου είχε ανεβεί στο Τσεπέλοβο με την Έμιλυ, και μας λέει "δεν έρχεστε κι εσείς"? Λέμε: πάμε!

Ξεκινάμε, γνωστό αλλά μακρύ το δρομολόγιο, Βέρ(ρ)οια, μετά στροφή προς τα βορειοδυτικά, Κοζάνη, Σιάτιστα, Νεάπολη, Πεντάλοφος, θα προσεγγίζαμε το Τσεπέλοβο από τα βόρεια. Καθώς περνάμε έξω από το Επταχώρι, κάνει ένα τρέμουλο η μηχανή και σβύνει! Ήξερα ότι είχα βενζίνη, αλλά γιατί έσβυσε??? Προσπάθησα, ξανά και ξανά, σταμάτησα μην μείνω κι από μπαταρία. Απόγευμα προς βράδυ, έξω από το χωριό (παράκαμψη, ευτυχώς πολύ κοντά στο χωριό), μ' ένα μικρό παιδί...

Πάμε στο χωριό, στην πλατεία, σκοτείνιαζε, λέμε "θα μείνουμε εδώ το βράδυ και βλέπουμε αύριο". Ο καφετζής μας βρήκε ένα δωμάτιο, μια κυρία ευγενική, μικρό δωμάτιο, διπλό κρεβάτι, τεράστιο πάπλωμα, ο μικρός κοιμήθηκε ανάμεσά μας - η καλύτερή του!

Την άλλη μέρα το πρωί, κατεβαίνω στο αυτοκίνητο, γυρίζω το κλειδί και παίρνει αμέσως μπρος!

Προσπαθήσαμε να πείσουμε τον Παναγιώτη να πιεί το ποτήριο γάλα - φρέσκο, κατσικίσιο, αχνιστό - αλλά αυτός ανένδοτος! "Όχι, μυρίζει"! Φύγαμε, φτάσαμε στο Τσεπέλοβο, βρήκαμε τον παππού μας, την επιστροφή δεν την θυμάμαι.

Αλλά! Μια μέρα (τότε), πήρα ένα ταξί για το σπίτι, πιάσαμε κουβέντα με τον οδηγό, του είπα την περιπέτεια, γυρίζει με κοιτάζει και μου λέει: "άνοιξες την τάπα της βενζίνης"? Τον κοιτάζω, το μυαλό σβούρα να προσπαθεί να καταλάβει τι μου λέει. Και κατάλαβα... Από τα χρόνια, από τα διάφορα χώματα όπου περιφερόταν το Τογιοτάκι, είχαν βουλώσει τα σωληνάκια εξαερισμού στο ντεπόζιτο της βενζίνης, και καθώς τράβαγε βενζίνη η αντλία, γινόταν σιγά-σιγά κενό. Η αντλία δεν άντεχε πολύ, κάποια στιγμή σταμάταγε!

Το έμαθα το μάθημά μου, από τότε όταν κάναμε κάποια στάση, άνοιγα την τάπα της βενζίνης - άκουγα το φσσσσσ που ρούφαγε αέρα - και την ξανάκλεινα - το κάνω ακόμα και σήμερα, όταν βρεθώ με μεγάλες ζέστες στον δρόμο για πολλές ώρες - δεν συμβαίνει συχνά, πια, δεν αντέχω την πολλή ζέστη...