Περί καπνίσματος 1

Με ρωτάνε συχνά, αν έχω καπνίσει. Κι απαντώ: "μια μόνο φορά, και μια μόνο ρουφηξιά". Η απορία στα μάτια της/του συνομιλητή οδηγεί σε εξήγηση!

        Το 1984, καλοκαίρι, βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη, επισκέφθηκα την Αγία Σοφία, τη Δεξαμενή (ή Βασιλική Κινστέρνα), το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αγία Ειρήνη, το Μπλε Τζαμί (ή Τζαμί του Σουλτάν Αχμέτ), το τζαμί του Bayezid II, την πλατεία και τη λεωφόρο του Πέραν, και με το καραβάκι έφτασα μέχρι την Πρίγκιπο.

        Κάποια στιγμή, βρέθηκα και στο Τοπ Καπί, και για ξεκούραση κάθισα στην τσαγερία, που βρισκόταν μπροστά από το παλάτι. Κι ήπια ένα τσάι ατενίζοντας τον Βόσπορο, θέα μοναδική, στιγμή ζωής...

Ο Βόσπορος, από το Τοπ Καπί (πηγή).

    

    Δίπλα μας, λίγο πιο πέρα, καθόταν μια παρέα ντόπιων, κι ένας από αυτούς κάπνιζε ναργιλέ. Πρώτη φορά έβλεπα ναργιλέ εν χρήσει, και φαίνεται πως χάζευα παραπάνω απ' όσο έπρεπε... Κι ο καπνίζων, μ' ένα ευγενικό χαμόγελο, μου πρότεινε το τσιμπούκι. Ντράπηκα να του πω πως δεν καπνίζω, πήρα το τσιμπούκι, και ρούφηξα μια ρουφηξιά καπνό. Πνίγηκα, άρχισα να βήχω, γέλασαν όλοι τους αλλά με καλωσύνη, ανταλλάξαμε τα teşekkür ederim μας, κι επέστρεψα στην καρέκλα μου.

        Αυτή ήταν η μοναδική φορά, που κάπνισα - σε μια οικογένεια, όπου ο πατέρας μου κάπνιζε κοντά 2 πακέτα τσιγάρα κάθε μέρα (βλ. επόμενη ανάρτηση) και η θειά μου η Δέσποινα τουλάχιστον ένα, μέχρι την αποδημία της, στα 89 της... (αν είχε καλή παρέα για κουβέντα, άνοιγε και δεύτερο πακέτο!)