Τάκης Μαύρος : Παλαμήδι (1988, 2024)

Το 1988 ο Τάκης Μαύρος (πατέρας μου) ετοίμασε κι εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με θέμα το Παλαμήδι, στο Ναύπλιο: την οχύρωσή του από τους Ενετούς, την κατάληψή του στη συνέχεια από τους Τούρκους και την τελική κατάληψη από τους Έλληνες. 

Το βιβλίο, με μερικές πιο πρόσφατες φωτογραφίες και διορθωμένα κάποια μικρά λάθη, είναι διαθέσιμο σε όσους ενδιαφέρονται για το Παλαμήδι, στη σελίδα με τις δημοσιεύσεις του Τάκη Μαύρου: Τάκης Μαύρος - Takis Mavros.

Πριν την τηλεόραση, το διαδίκτυο και τα reels...

Η φιλτάτη Μαριέλλα - τελικά, είναι η φύλαξ-άγγελος αναμνήσεων από τα παιδικά μου χρόνια - θυμήθηκε μιαν επίσκεψη στο σπίτι μας, στο Παλαιό Φάληρο. "... στη γιορτή σου, συγκέντρωση στο σπίτι σας στο Π. Φάληρο, στη μπροστινή βεραντούλα, η [θειά μου] Δέσποινα μας διάβασε ένα γαλλικό διήγημα με τίτλο 'Ο Άλλος'... και πάλι άνοιξε ένα πορτάκι στις αναμνήσεις! 

Τότε, δεν υπήρχε στο σπίτι τηλεόραση, και η μόνη (επιτρεπτή) διασκέδαση ήταν το διάβασμα. Που πάντα γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν το μοιραζόμαστε με την οικογένειά μας, με την παρέα μας, με τους φίλους μας (μερικές φορές μέχρι να τους πρήξουμε...). (*) Κι αν νόμιζαν οι επισκέπτες ότι θα γλύτωναν, ήσαν πολύ γελασμένοι! Εδώ έχουμε και τρανό πειστήριο: βράδυ, στη "δυτική" αυλή, ο ξάδελφος Κωστής Μακρής και κάποιοι άλλοι νεαροί επισκέπτες, μαζί με τον γράφοντα, διαβάζουν, μέχρι να ετοιμαστεί το βραδυνό γεύμα στην κατσαρόλα (**) στη φουφού, κάτω από το βλέμμα του πατέρα μου Τάκη Μαύρου

(*) Προ ημερών, πολύ πρόσφατα, ο Παναγιώτης θυμήθηκε κάποιο μεσημέρι, στην Πυργέλα, κάτω από τις 2 πορτοκαλιές, να τους διαβάζω ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του J.K. Galbraith... Και δεν θυμάμαι τίποτ' απολύτως! 

(**) Στη κλεπτική "λαίλαπα", που σάρωσε την ελληνική επαρχία μετά το 1990, κάποιοι έκριναν σκόπιμο να κλέψουν αυτή την κατσαρόλα, λάφυρο του πατέρα μου από τον 2ο ΠΠ... 

Με αφορμή ένα ποίημα...

Η καλή και παιδική μου φίλη Μαριέλλα μου έστειλε ένα ποίημά της. Και ξεσήκωσε μια θύελλα από εικόνες κι αναμνήσεις! Αλλά πρώτα το ποίημα.

- - -

Αναπαύομαι

Ξεπλένω τη λύπη στη θάλασσα

Αφήνομαι στη θωπεία των γαλάζιων της

.

Καταφεύγω στα περιβόλια των παιδικών μου χρόνων

Ολόφορτες πορτοκαλιές,

ένα πανύψηλο καβάκι να μετράει την ηλικία των παιδιών,

μια στέρνα με νούφαρα

κι ακουμπισμένη στον τοίχο μια σιδεριά,

μαζεμένη από την γκρεμισμένη Ακροναυπλία για να μην ξεχάσουμε.

.

Βγαίνω στο κατώφλι

Ήχοι της θάλασσας

Ήχοι των φυλλωμάτων

Ήχοι παλιών καλοκαιριών

Κουβέντες για ποιητές

Αντιρρήσεις και συμφωνίες για όλα

για την πολιτική ή το μεσημεριανό φαγητό, ας πούμε.

Όλα εδώ όπως τότε.  

.

(Πούντα, Ιούλιος του ’20)

.

- - -

Κι ήρθαν οι εικόνες από το μακρυνό παρελθόν...

.

Εικόνα 1η. Ο πατέρας μου (Τάκης Μαύρος) με τον πατέρα της (Μανώλη Κορακάκη), καθισμένοι στην Πυργέλα κάτω από τις πορτοκαλιές στην «ανατολική» αυλή (για τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες), το βράδυ περνούσαμε στην άλλη πλευρά του σπιτιού, στη «δυτική» αυλή. Ή σε βόλτες, πολύ πριν την εποχή μου (ο Μανώλης Κορακάκης με στολή, άρα είμαστε στην περίοδο του 2ου ΠΠ), αλλά και αργότερα, σε εκδρομές είτε στην Αττική ή στα Καλάβρυτα...

.

Εικόνα 2η. Το κάγκελο της Ακροναυπλίας. Τον Φεβρουάριο του 1966 έκλεισαν οριστικά, το κτήριο εγκαταλήφθηκε, ερήμωσε. Μερικές φορές, για να ξεσκάσω, έφευγα από το κτήμα, στην Πυργέλα, έβγαινα στη δημοσιά κι έπαιρνα το διερχόμενο λεωφορείο από το Άργος και πήγαινα στο Ναύπλιο, όπου περπατούσα μέχρι να βραδυάσει... Σε μια από αυτές τις βόλτες ανέβηκα στην Ακροναυπλία, βρήκα τις πόρτες ανοικτές, και περπάτησα μέσα στους διαδρόμους και τα άδεια πια κελλιά...  Το 1971 η τότε «εθνοσωτήριος» κυβέρνηση της χούντας αποφάσισε να τις γκρεμίσει. Ο πατέρας μου πρόλαβε και πήρε ένα από τα κάγκελα από τα παράθυρα (εικόνα). Έμεινε στο κτήμα μας αρκετά χρόνια, κάποια στιγμή αναζητήσαμε κάποιον φορέα για την (δια)φύλαξή του, τελικά το δώρισε (αν θυμάμαι σωστά) στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα – κι αγνοώ την παραπέρα τύχη του...

Ευχαριστώ σε, ω φίλη! 

... νιώθω φιλοξενούμενη εδώ, στο σπίτι τους

Διάβασα με ενδιαφέρον και μια κάποια υπόκωφη στενοχώρια το άρθρο της Λίζυς Τσιριμώκου για το σπίτι των γονιών της (*). Και ξανάζησα το καλοκαίρι του 2002, μέσα σ' έναν αφόρητο καύσωνα, που άδειασα το διαμέρισμα του πατέρα μου στο Ναύπλιο... Ακολούθησαν κι άλλα διαμερίσματα, όλα στενάχωρα, αλλά είχα γίνει ήδη πάρει κάποιαν απόσταση, καθώς ο ένας νεκρός διαδεχόταν τον άλλον... 

Αλλά από το άρθρο της συγκρατώ μια φράση, που κρύβει άρρητον πολύ πόνο... "Ακόμα νιώθω φιλοξενούμενη εδώ, στο σπίτι τους, όχι το σπίτι μου".  Και θυμήθηκα μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά τις δυο φορές που ένιωσα ακριβώς αυτό... Έφηβος... Μετά από διαφωνίες για ασήμαντα θέματα και τις δυό φορές... 

Αλλά είναι ίσως απαραίτητη αυτή η στιγμή, στη ζωή του καθενός μας. Κάπου εχω διαβάσει ότι για ν' αποχωριστείς κάποιον, πρέπει να θυμώσεις μαζί του, να τσακωθείς... Κι ο θάνατος είναι κι αυτός ένας τέτοιος αποχωρισμός... 

(*) https://www.efsyn.gr/nisides/anoihto-biblio/442911_moni-sto-spiti-dyo-kalokairia

Το κούτσουρο της Κερνίτσας

Στη ζωή έρχεται μια μέρα που σκεφτόμαστε πως πρέπει να ξεπληρώσουμε το καλό, που μας έκαναν. Και πριν απ' όλα, οι γονείς. Έτσι κι εγώ, μετά από πολλά χρόνια, είπα να κάτσω να ξεκαθαρίσω τα ημερολόγια του πατέρα μου Τάκη Μαύρου, από τις επισκέψεις του στα διάφορα μοναστήρια. Προς το παρόν, καταγραφή των μοναστηριών. Σκέφτηκα να αναρτώ ενίοτε κάποια περίεργα ή/και ενδιαφέροντα "ευρήματα" από αυτό το ξεφύλλισμα και καταγραφή.

Σημερινό δώρο, από τη Μονή της Παναγίας Κερνίτσης (σύμφωνα με το ημερολόγιο (τετράδιο #2), ο ΤΜ το επισκέφθηκε στις 13 Ιουν 1970) το "κούτσουρο της Κερνίτσας", όπου "έδεναν τα πόδια των τρελλών ώσπου να γίνουν καλά".

Φαίνεται πως η Μονή είχε τη φήμη ότι θεράπευε τους τρελλούς...

Πετραδάκια "μνημαγωγά"

Λίγη ώρα μείναμε στην παραλία Δεξ(ι)ά, στην Ιθάκη, απόγευμα, φυσούσε πουνέντης και το κύμα που ερχόταν από την απέναντι Σάμη ήταν κάπως ενοχλητικό. Χαζεύοντας τα χαλίκια, είδα κάποια, που μου φάνηκαν περίεργα, μάζεψα τρία από αυτά. 

Κι ως άλλα "μνημαγωγά", με έφεραν 50+ χρόνια πίσω, στο 1ο έτος της Σχολής Χημικών Μηχανικών στο ΕΜΠ. Εκεί όπου, ανάμεσα σε άλλα μαθήματα, είχαμε κι ένα "περίεργο", που δεν μπορούσα τότε να καταλάβω τη χρησιμότητά του στον κλάδο της Χημικής Μηχανικής, που είχα αρχίσει να σπουδάζω: την Ορυκτολογία, που μας δίδασκε ο καθηγητής της Σχολής Μεταλλειολόγων και Μεταλλουργών Μηχανικών του ΕΜΠ Σ.Σ. (Στυλιανός Σάββας) Αυγουστίδης [*]. Άκουγα τ' ανέκδοτα, που μας έλεγε, για την εποχή που είχε θητεύσει στην Αιθιοπία του Χαϊλέ Σελασιέ, αλλά από τα υπόλοιπα δεν καταλάβαινα τίποτα. Τρομάρα μου... Όταν, χρόνια αργότερα, κοιτώντας λίγο πιο προσεκτικά τα πρανή των δρόμων, στις εκδρομές μου στα ελληνικά βουνά και λαγκάδια, άρχισα ν' αναρωτιέμαι για το τι ήταν τα πετρώματα που έβλεπα. Και μετάνιωσα πολλές φορές που τότε, όταν μίλαγε ο Αυγουστίδης, αυτιά μεν είχα αλλά δεν άκουγα... Πίσω στα "πετραδάκια". 

Πέτρες απλές δεν είναι, αλλά τι μπορεί να είναι? Ευτυχώς, υπάρχει το διαδίκτυο, και πολύ γρήγορα έβγαλε την πληροφορία. Απολιθώματα σφουγγαριών... Ποιας εποχής δεν ξέρω, ας μιλήσουν οι γνώστες... Αλλά πιο πολύτιμη ήταν η μνημαγωγή δράση τους... 

.

[*] (1931-2001) Αποφοίτησε το 1953 από το Πανεπιστήμιο του Durham της Αγγλίας και πήρε το διδακτορικό του το 1956 από το Πανεπιστήμιο του Αμβούργου της Γερμανίας. Επί 10 έτη εργάστηκε στο υπουργείο Ορυχείων της Αιθιοπικής Κυβέρνησης, οργάνωσε τη Σχολή Γεωλόγων εκεί και εξερεύνησε μερικές από τις πιο δύσκολες περιοχές της γης, όπως η Ντανακίλι Ντεπρέσσιον, στα σύνορα του Σουδάν καθώς και το φαράγγι του Κυανού Νείλου.

Σκαλιά

Περπατώντας και χαζεύοντας, είδα πρώτα τα μοντέρνα σκαλιά, καθαρά, περιποιημένα, αλλά άχαρα... και μετά πρόσεξα δίπλα τους τα παλιά, διακριτικά, αθόρυβα, χορταριασμένα, στράτα προς την πάνω γειτονιά, με την πατίνα τους, με τη "μνήμη" των τόσων πατημάτων...

Και την άλλη μέρα, στο παλάτι του Οδυσσέα, κι άλλα σκαλιά - αυτά κι αν έχουν "μνήμες" από τρεχάματα, από κουβαλήματα...

 

Στο παλάτι του Οδυσσέα

Παίρντας έναν στενό δρόμο, προσεγγίσαμε τον αρχαιολογικό χώρο με το λεγόμενο παλάτι του Οδυσσέα. Και θυμήθηκα (στο περίπου) τους στίχους της Οδύσσειας (ραψ. ρ):  

Στο μεταξύ ξεκίνησαν να πάνε [1] στην πόλη / ο Οδυσσέας κι ο θείος χοιροβοσκός — πρόλαβε όμως ο χοιροβοσκός να του μιλήσει, της συντροφιάς του ο πρώτος: 

«Ξένε, αφού το αποφασίζεις σήμερα να πας στην πόλη — / ... ο Οδυσσέας απάντησε: 

«... δώσε μου μόνο, αν πρόχειρο σου βρίσκεται, κάποιο κομμένο στειλιάρι [2] , να στηριχτώ· κι εσείς το λέτε, ο δρόμος είναι ανώμαλος / 

Κι όταν τον δρόμο περπατώντας, όλο κοτρόνες και στροφές / κόντεψαν πια στην πόλη, βρέθηκαν σε μια κρήνη, / καλοχτισμένη και καλλίρροη, από όπου οι άνθρωποι της πόλης έπαιρναν νερό. / ... / έπεφτε γάργαρο νερό ψηλά από βράχο, όπου έστεκε βωμός στις Νύμφες χαρισμένος, / κι όλοι οι διαβάτες προσπερνώντας έκαναν προσφορές.

[1] στη μετάφρ. (Μαρωνίτη) λέει "κατεβούν", αλλά εδώ σκαρφαλώνουμε προς το παλάτι... 

[2] στη μετάφρ. (Μαρωνίτη) λέει "ρόπαλο", αλλά η λέξη σήμερα έχει άλλη έννοια, δεν είναι ξύλο για περπάτημα... 

Τάκης Μαύρος in memoriam (μετά 20 έτη)

Τον προσεχή Ιούλιο (του 2021) θα έχουν περάσει 20 χρόνια από την αποδημία του Τάκη Μαύρου, του πατέρα μου. Αντί για τα συνηθισμένα μνημόσυνα, ας μοιραστώ δυο ταξιδιωτικές αναμνήσεις. 

    Η πρώτη αφορά μια εκδρομή στα σύνορα Αρκαδίας - Μεσσηνίας. Φεύγαμε, τότε, πριν ακόμα χαράξει, από την Πυργέλα, σε μια ώρα είχαμε φτάσει στην Τρίπολη, από τον θρυλικό “κωλοσούρτη” (ή πιο ευγενικά "Αχλαδόκαμπο") κι από εκεί, συνεχίζαμε προς τον στόχο μας.

    Σε μια από αυτές φτάσαμε στον ναό του Επικούριου Απόλλωνα, στις Βασσές. Βρέθηκα, σε μια απίθανη ερημιά σχεδόν στην κορυφή ενός βουνού, μπροστά σε έναν ναό σχεδόν πλήρη (στα μάτια μου), αλλά με ένα δάπεδο κατεστραμμένο, που έδειχνε πως ο υπερκείμενος ναός κινδύνευε να καταρρεύσει. Μια απλή, φευγαλέα ανάμνηση.
    Τα χρόνια πέρασαν, και είπα να τον ξαναεπισκεφθώ. 50 χρόνια μετά! Από μακρυά ο επικέπτης πρώτα αντικρύζει την ιδιότυπη τέντα - σκέπαστρο, που καλύπτει και προστατεύει τον ναό. Και εκεί μέσα μπορούμε να δούμε: από τη μια πλευρά πώς προχωρά αργά και μεθοδικά το έργο της αναστήλωσης, και από την άλλη είσοδο την άλλη πλευρά του ναού, που έχει στερεωθεί και αποκατασταθεί. Στα μάτια μου υποδειγματική δουλειά!
    Ωραίο το παρόν, καλές και οι μνήμες που ζωντανεύει…

Και η δεύτερη ταξιδιωτική ιστορία: τη δεκαετία 1975 - 1985 (+/-) έφευγε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, συνήθως με την τότε φίλη και συνεργάτιδά του, τη Ντιάνα Αντωνακάτου, και αναζητούσε και κατέγραφε / φωτογράφιζε τα υπάρχοντα και σωζόμενα μοναστήρια. Κάποια στιγμή βρέθηκε και στα Κύθηρα. Κι όταν μου διηγήθηκε την εκδρομή, πρόσθεσε: “Σε μια απίθανη ερημιά, υπάρχει μια μεγάλη γέφυρα, πέτρινη, που την έφτιαξε κάποιος Άγγλος μηχανικός, τότε που οι Άγγλοι κατείχαν τα Κύθηρα. Γιατί την έφτιαξε; Γιατί τόσος κόπος και τόσα έξοδα; Τι εξυπηρετούσε; Μυστήριο…”
    Τα χρόνια πέρασαν, και φέτος, μετά 50 έτη, μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ κι εγώ τα Κύθηρα. Και να δω όχι μόνο εκείνη τη μεγάλη γέφυρα, αλλά κι άλλες 2 μικρότερες, στον Ποταμό και στην είσοδο στο Καψάλι, όλες κτισμένες από τους Άγγλους τον 19ο αι. Και το μυστήριο για τη σκοπιμότητά τους παραμένει.

Pyotr Il'yich Tchaikovsky : Pikovaya dama (Dame Pique)

Πολλές δεκαετίες πριν, στη Θεσσαλονίκη, ο Σωτήρης Κούβελας, ένας αντιπολιτευόμενος δήμαρχος (ζηλεύοντας τη δόξα και πρωτοβουλία του συνοδοιπόρου του Μιλτιάδη Έβερτ στην Αθήνα) δημιούργησε έναν δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό, σε αντιστάθμισμα των κρατικών. Κι ένα παρακλάδι του, o "100.3", αφιερώθηκε στην πιο σοβαρή μουσική.
.
Ένα βράδυ, στο σπίτι - από παιδί είχα τη συνήθεια να βάζω το Γ' πρόγραμμα και να το αφήνω να παίξει ό,τι ήθελε - έχω βάλει αυτόν τον σταθμό, γιατί είχε όντως ένα περιποιημένο μουσικό πρόγραμμα. και κυρίως ΔΕΝ ΕΙΧΕ πάρλα! Και έχει βάλει μια όπερα, ρωσική, την ακούω με όλο και περισσότερο ενδιαφέρον! Η "δύναμη" (όχι ένταση) της μουσικής όλο και δυναμώνει, λέω "αυτό το κομμάτι θέλω να μάθω πώς το λένε". Βλέπω ότι ο σταθμός είναι ο δημοτικός, 100.3. Και συνεχίζω τη σκέψη μου: "Ωχ, αυτοί είναι άσχετοι, δεν θα πουν τι κομμάτι είναι". Πράγματι, ο υπεύθυνος για το πρόγραμμα δεν ενδιαφερόταν / γνώριζε(?) κάτι περισσότερο, ήταν απλώς επιοφρτισμένος να παίξει κάποια κομμάτια που κάποιος του έδινε, μόλις πέρναγε το μισάωρο, άλλαζε θεματολογία, κι έτσι ακούγαμε: μισή ώρα κλασσική, μετά μισή ώρα τζαζ, μετα μισή ώρα δημοτικά, μετά άλλη μισή ώρα κλασσική κ.ο.κ. Η αλλαγή γινόταν πάνω στη μισή / μία ώρα, απότομα, κοβόταν το ένα κομμάτι στη μέση κι άρχιζε η νέα θεματολογία!
.
Τι να κάνω? Τηλέφωνο στον σταθμό: "Θέλω να μιλήσω στον υπεύθυνο του 100.3" - "περιμένετε", με συνδέει, απαντάει μια φωή νεαρού, διστακτική "ναιιιιι?", των ρωτάω "ποιο κομμάτι παίζετε ΤΩΡΑ?"... ο νεαρός, με κάπως φοβισμένη φωνή "γιατί?", του εξηγώ ότι μου αρέσει πολύ, και θέλω να το βρω! Οπότε αναθάρρησε ο νεαρός, σιγουρεύτηκε ότι δεν είχε κάνει κάποια ακουστική "πατάτα" και μου είπε: είναι η Ντάμα Πίκα του Τσαϊκόφσκυ, λαθραία ηχογράφηση από το Παρίσι, με τον Μιστισλάβ Ροστροπόβιτς να διευθύνει την ορχήστρα και στον κύριο ρόλο η σύζυγός του, Galina Vishnevskaya. "Σας ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα".
.
Και σε λίγο, αλλάζει το μισάωρο, κόβεται κάποια άρια στη μέση κι αλλάζουμε εποχή και άκουσμα! Αλλά είχα μάθει αυτό που ήθελα, την άλλη μέρα στο δισκάδικο, στην Τσιμισκή, ο γνώστης υπάλληλος με άκουσε, "όχι ακόμα, θα κυκλοφορήσει επισήμως κάποια στιγμή"! Και όντως, κάποτε τη βρήκα και την πήρα!
.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες βράδυ και σήμερα το πρωί, που συμμάζευα λίγο τα ηχητικά αρχεία, που έχω μαζέψει στον υπολογιστή (έχοντας πια μεταφέρει στην αποθήκη όλα τα CD μου). Και στο Youtube, από δίπλα, να βλέπω κάποια από τα κομμάτια, όπως τη γερόντισσα κόμησσα, που αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία της, τότε που την καλούσαν στα σαλόνια με τους διάφορους Γάλλους ευγενείς... Και λέει αυτή την εκπληκτική στροφή (*):
.
Je crains de lui parler la nuit
J’écoute trop tout ce qu’il dit
Il me dit « Je vous aime »
Et je sens, malgré moi
Je sens mon cœur qui bat, qui bat
Je ne sais pourquoi.
.

(*) "δάνειο" του Τσαϊκόφκσυ από την όπερα Richard Cœur-de-Lion του André Grétry, που παρουσιάστηκε το 1784 στην Comédie-Italienne στο Παρίσι. Στην όπερα, μεταξύ άλλων, παρακολουθούμε τους έρωτες της Laurette με τον διυθυντή των φυλακών Florestan. Στην πρώτη πράξη, ο Florestan ελπίζει να επισκεφθεί την Laurette, κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κι αυτή τον περιμένει με αγωνία, και τραγουδάει: 

.

Je crains de lui parler la nuit

J’écoute trop tout ce qu’il dit

Il me dit « Je vous aime »

Et je sens, malgré moi

Je sens mon cœur qui bat

Je ne sais pourquoi.

Puis il prend ma main, il la presse

Avec tant de tendresse

Que je ne sais plus où j’en suis

Je veux le fuir, mais je ne puis.

Ah ! La nuit, la nuit

Pourquoi lui parler la nuit ?

J’écoute trop tout ce qu’il dit etc.

[https://vissidarte.over-blog.com/2016/04/je-crains-de-lui-parler-la-nuit.html, accessed 21Mar2021]

Η ζωή μας και οι άλλοι (δυο φράσεις του Γκουρτζίεφ)

Οι άνθρωποι, που μας δυσκολεύουν, που μας αναστατώνουν, που μας προβληματίζουν, μας κάνουν άθελά τους ένα μεγάλο δώρο!
.
Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, θυμήθηκα ένα μικρό βιβλιαράκι, που είχε περάσει κάποτε από τα χέρια μου, του Fritz Peters, Η παιδική ζωή (του) με τον Γκουρτζίεφ (*). Ξαναδιαβάζοντάς το, βρήκα δυο φράσεις, που από τότε μου είχαν κάνει εντύπωση (μεταφράζω και παραφράζω):
.

α) στη ζωή, το πιο δύσκολο πράγμα, που χρειάζεται να κατορθώσουμε, είναι να μάθουμε να ζούμε με τις δυσάρεστες (/ ενοχλητικές) πράξεις (/ εκδηλώσεις) των άλλων (**)
.
[... in life, the most difficult thing to achieve (…) and perhaps the most important, was to learn to live with the "unpleasant manifestations of others"]
.
και
.
β) οι άνθρωποι, που μας αναστατώνουν, που μας προκαλούν προβλήματα, είναι αναγκαίοι στη ζωή. Χωρίς προβλήματα κι αναστάτωση, η ζωή είναι «πεθαμένη» και οι άνθρωποι ζουν μηχανικά, ασυνείδητα, στον «αυτόματο»...
.
[Troublemakers are necessary for life. “Without trouble, conflict, life become (sic) dead. People live in status-quo, live only by habit, automatically, and without conscience”.]
.
(*) Το βιβλίο μεταφράστηκε από την Τριάδα Καραγεωργίου και τη Μπίλη Βέμη και κυκλοφόρησε το 1990 από τις εκδόσεις Χατζηνικολή.
(**) το έγραψε και ο Jean-Paul Sartre, το 1943: η κόλαση είναι οι άλλοι (L'enfer, c'est les autres) (στο θεατρικό του έργο Huis clos)

Το τέλος της Κατοχής και τα αναπάντητα ερωτήματα

Με αφορμή μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ("Οι «ρουλέτες» της Κατοχής. Τα στέκια μαυραγοριτών και πρακτόρων του κατακτητή") θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο από το Άργος.
Ο Τάκης Μαύρος, ο πατέρας μου, είχε έναν στενό φίλο, τον Νίκο Μαυροειδή, στο καφενείο του οποίου πέρναγε μια-δυο ώρες κάθε πρωί, όπου συζητούσαν διάφορα πράγματα, κυρίως από την ελληνική και παγκόσμια πολιτική κατάσταση. Μια μέρα, όταν πήγα να τον πάρω να επιστρέψουμε σπίτι, στην Πυργέλα, τους βρήκα τσακωμένους. "Μην με ρωτάς, δεν θα σου απαντήσω ποτέ", ήταν η φράση του Νίκου, που έφυγε μετά μέσα στην κουζίνα του. Κι ο πατέρας μου, αμίλητος και σκεφτικός.
Πολλά χρόνια πέρασαν, και η τύχη το έφερε να συναντήσω τον γιο του τον Βαγγέλη σ' ένα φιλικό σπίτι στη Λάρισα. Αξιαγάπητο και φιλικό και πέραν από εγκάρδιο το περιβάλλον, από ανάμνηση σε ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, θυμήθηκα το συμβάν και ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου τον Βαγγέλη: "Μα τι ρώταγε ο πατέρας μου τον δικόν σου, κι είχαν θυμώσει τόσο"?
Με κοίταξε, σκεφτικός, και στο τέλος μου λέει: "Ο κυρ-Τάκης ρώταγε τον Νίκο να του δώσει τον κατάλογο των Αργείων, που βρέθηκαν αμέσως μετά την Κατοχή να έχουν πλουτίσει ξαφνικά, αλλά ο Νίκος, καλός γνώστης των πραγμάτων και ανθρώπων στο Άργος, αρνήθηκε μέχρι τέλους να του τον δώσει"...

• Σύντομο βιογραφικό σημείωμα / Brief cv
• Scientific publications / Επιστημονικές δημοσιεύσεις
• Various publications, posts, translations et al. / Διάφορες δημοσιεύσεις, μεταφράσεις κ.α.

• Μπίλη Βέμη †

• Πάνος Μαύρος

• Τάκης Μαύρος †

• Τριάδα Καραγεωργίου †

• Γενεαλογικά
• Η γενεαλογία της οικογένειας Μαύρας ή Μαύρος από το Κουτσοπόδι Αργολίδας
• La généalogie des familles Champailler – Partington – Heyhoe - Angellier
• Η γενεαλογία της οικογένειας Μακρής ή Μακρυπουκάμισος από την Πυργέλα (ή Πυργέλλα) Αργολίδας
• Η γενεαλογία της οικογένειας Βέμη από την Τρίπολη
• Η γενεαλογία της οικογένειας Καραγεωργίου από το Σουφλί
• Η γενεαλογία της οικογένειας Γιαννάκου από το Χαλέπι της Συρίας

Τάκης Μαύρος: Ανηφοριά - κατηφοριά

 1.4.1998
"Πέρασα τη ζωή μου σπρώχνοντας ένα κάρο στην ανηφοριά. Και τώρα, που νόμιζα ότι τέλειωσα, νέες αγωνίες με ζώνουν, αναλογιζόμενος την κατηφοριά που έχω πάρει"

[στο ημερολόγιο του πατέρα μου Τάκη Μαύρου]

Panagiotis Mavros & Charalambos Crekoukiotis : Ceremony 273.749

Για όσες κι όσους βρεθούν στη Γλασκώβη, στο Short film night Focus Left at the Arches, την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου:

Panagiotis Mavros & Charalambos Crekoukiotis : Ceremony 273.749
According to UN estimations, around 270, 000 people in Europe today are victims of human trafficking. This meditative piece of video art explores human trafficking as a silent and tormenting ritual leaving indelible marks on its victims.

[http://www.thearches.co.uk/events/arts/focus-left]

Μια μικρή ταινία για το εμπόριο γυναικών - A short movie about human trafficking - Un film court sur le trafic des femmes

Ceremony 273.749: a short film about human trafficking by Panagiotis Mavros and Haralambos Krekoukiotis (hosted in vimeo: http://www.vimeo.com/18237842).