Και μου θύμησε μια δική μου ιστορία...
Πρέπει να ήμουν έφηβος, όταν με πήρε μια μέρα ο πατέρας μου και πήγαμε κάπου στα όρια ανάμεσα στο Κουτσοπόδι και τα Φίχτια, σ' έναν λόγο πάνω, να δούμε, βρούμε, και μαρκάρουμε κάποιο χωράφι με λιόδεντρα. Στη θέση "Ληνός", όπου προφανώς έπρεπε να υπάρχει το σχετικό πατητήρι (μάλλον αλώνι). Ψάξαμε αρκετά, το βρήκε. Μου έδειξε τα δέντρα, 23 ελιές. Μου είπε πως η αξία τους είναι "ελιά και χρυσή λίρα". Είχε φέρει μαζί του τσίγκινα ταμπελάκια, πάνω στα οποία είχε χαράξει το γράμμα "Μ". Τα καρφώσαμε πάνω στις ελιές και φύγαμε.
Τα χρόνια πέρασαν, πολλά, ήρθε η ώρα του κτηματολογίου. Έκανα τις δηλώσεις των άλλων κτημάτων. Αλλά το κτηματάκι στον Ληνό δεν κατάφερα να το εντοπίσω στους χάρτες που είχε τυπώσει το κτηματολόγιο.
Στο μεταξύ, τηλεφώνησε μια μέρα ένας ξάδελφος από το Κουτσοπόδι στον πατέρα μου, και του είπε πως το κτήμα το έχει καταπατήσει ο τάδε από το χωριό. Αλλά ο πατέρας ήταν πια πολύ ηλικιωμένος για να τρέχει στους λόφους. Και απάντησε στον ξάδελφο "Αν το θέλετε, σας το χαρίζω". Κι έμεινε εκεί η κουβέντα.
Με τον θάνατο του πατέρα μου, το 2001, όταν χρειάστηκε να συντάξω την αποδοχή κληρονομιάς, τέθηκε θέμα: τι θα κάνω με "τον Ληνό". Επικοινώνησα με τα ξαδέλφια, μου υποσχέθηκαν πως θα μου δείξουν πού είναι το κτήμα, αλλά 2 φορές που τους τηλεφώνησα, δεν μπορούσαν. Ξαναπήγα μόνος μου εκεί, περπάτησα αρκετή ώρα πέρα δώθε, ούτε το πατητήρι δεν βρήκα, πολύ λιγότερο τις ελιές. Η επόμενη πιθανή κίνηση θα ήταν να το αναθέσω το θέμα σε κάποιον τοπικό δικηγόρο, σε συνεργασία με ένα τοπογράφο.
Και κάθισα και κοίταξα λίγο την περιοχή. Λίγο προς τ' αριστερά, έβλεπα τις Μυκήνες, το παλάτι, να ορθώνεται μέσα στη ρεματιά. Και φανταζόμουν τους Μυκηναίους του Αγαμέμνονα να περπατάνε, να καλλιεργούν, να βόσκουν κλπ. Και κάποτε είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να βάλω μια καρέκλα εκεί, σε λίγο ίσκιο, και ν' ατενίζω το μακρυνό παρελθόν... Το χωραφάκι ήταν 2 στρέμματα, δεν άντεχε περισσότερο από μια σκηνή.
Αλλά πιο δεξιά, και προς την πεδιάδα του Άργους, έβλεπα ανάκατες σκεπές λαμαρινένιες, σπίτια μεγαλομανιακά κι ατσούμπαλα, κτήματα, έναν οπτικό "αχταρμά". Να είμαστε καλά που καταφέραμε, με το να μην ορίζουμε χρήσεις γης εγκαίρως, και να μην διαχωρίζουμε τις οικιστικές από τις βιομηχανικές / βιοτεχνικές ζώνες, να φτιάχνουμε σπίτια δίπλα σε κοτέτσια και βιοτεχνίες...
Σκέφτηκα κάμποσο, κατέληξα στο συμπέρασμα πως περισσότερο θα κόστιζε η όλη επιχείρηση εντοπισμού, από το πιθανό όφελος. Και το άφησα (καταπατημένο από τον "τάδε" Κουτσοποδιώτη?). Όσο για το χαμένο θέαμα, δεν πειράζει... Οι Μυκηναίοι ζουν μέσα στο μυαλό μου, είναι εικόνες και σκέψεις που θα με συντροφεύουν για όσον καιρό ακόμα αυτό το περίεργο συνοθύλευμα κυττάρων που λέγεται εγκέφαλος θα λειτουργεί...
No comments:
Post a Comment