Παρασκευή πρωί, 21 Απριλίου 1967.
Ξεκίνησα να πάω στο σχολείο - Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου, στη διασταύρωση της Αιόλου με τη Ναϊάδων, στην κορυφή του λόφου. Περίμενα το λεωφορείο αρκετή ώρα, ερημιά στην παραλιακή λεωφόρο, αραιά και πού κάποιο αυτοκίνητο. "Πάλι απεργία θα έχουν", σκέφθηκα, και ξεκίνησα με τα πόδια.
Κάπου στην Πρωτέως, συνάντησα έναν άλλον μαθητή, γνωστό μου, κάπως μεγαλύτερο, με βλέπει:
- Πού πας?
- Στο σχολείο...
- Γύρνα πίσω σπίτι σου, δεν έχει σχολείο, είναι φαντάροι μέσα.
Τι να κάνω, γύρισα κι εγώ πίσω, όλος απορίες. Είχαμε ζήσει τα 2-3 τελευταία χρόνια τις πολιτικές αναταραχές, ακούγαμε για τις διαδηλώσεις στην Αθήνα και για τις συγκρούσεις της αστυνομίας με τους οικοδόμους, αλλά άλλες λεπτομέρειες δεν γνωρίζαμε. Φτάνοντας στο σπίτι, βλέπω τη θειά μου αλαφιασμένη να με περιμένει στο κεφαλόσκαλο: "Έλα μέσα γρήγορα... δικτατορία". Την είχαν ειδοποιήσει οι γείτονές μας, η οικογένεια του Τζώρτζη Αθανασιάδη, του εκδότη της εφμερίδας Βραδυνής, αλλά αφού είχα φύγει για το σχολείο...
Το τηλέφωνο κομμένο. Μείναμε για λίγη ώρα αμήχανοι, μετά με έστειλε στο Έδεμ, στο μπακάλικο, να πάρω αλάτι, ζάχαρη κι αλεύρι... Πέρασα την υπόλοιπη μέρα στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας (στην αφέλεια κι άγνοιά μου) μια πρωτόγνωρη ησυχία, με την παραλιακή λεωφόρο (Ποσειδώνος) χωρίς αυτοκίνητα, και χωρίς τ' αεροπλάνα από το Χασάνι / Ελληνικό να περνάνε κάθε 5 λεπτά σχεδόν μέσα από το σπίτι μας...
Έτσι ξεκίνησε η μαύρη δικτατορία...
υγ. Και χάσαμε και τη συναυλία, που ετοιμάζαμε - από το Ελληνικό Ωδείο, η τάξη της μακαρίτισσας της Τζένης Πρωτοπαπά - στον Παρνασσό, που είχε οριστεί για το Σάββατο 22 Απριλίου (του Λαζάρου)...
υγ2. Ακολούθησε το Πάσχα, επιστρέψαμε μετά στο σχολείο, οι καθηγητές που είχαμε ήσαν όλοι μουδιασμένοι... Μερικούς δεν τους ξαναείδαμε...
Προσθήκη (22 Απρ 2016): από το fb, φωτογραφία του Θανάση Παύλου
21/4/2016
No comments:
Post a Comment