Με αφορμή μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ("Οι «ρουλέτες» της Κατοχής. Τα στέκια μαυραγοριτών και πρακτόρων του κατακτητή") θυμήθηκα ένα στιγμιότυπο από το Άργος.
Ο Τάκης Μαύρος, ο πατέρας μου, είχε έναν στενό φίλο, τον Νίκο Μαυροειδή, στο καφενείο του οποίου πέρναγε μια-δυο ώρες κάθε πρωί, όπου συζητούσαν διάφορα πράγματα, κυρίως από την ελληνική και παγκόσμια πολιτική κατάσταση. Μια μέρα, όταν πήγα να τον πάρω να επιστρέψουμε σπίτι, στην Πυργέλα, τους βρήκα τσακωμένους. "Μην με ρωτάς, δεν θα σου απαντήσω ποτέ", ήταν η φράση του Νίκου, που έφυγε μετά μέσα στην κουζίνα του. Κι ο πατέρας μου, αμίλητος και σκεφτικός.
Πολλά χρόνια πέρασαν, και η τύχη το έφερε να συναντήσω τον γιο του τον Βαγγέλη σ' ένα φιλικό σπίτι στη Λάρισα. Αξιαγάπητο και φιλικό και πέραν από εγκάρδιο το περιβάλλον, από ανάμνηση σε ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, θυμήθηκα το συμβάν και ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου τον Βαγγέλη: "Μα τι ρώταγε ο πατέρας μου τον δικόν σου, κι είχαν θυμώσει τόσο"?
Με κοίταξε, σκεφτικός, και στο τέλος μου λέει: "Ο κυρ-Τάκης ρώταγε τον Νίκο να του δώσει τον κατάλογο των Αργείων, που βρέθηκαν αμέσως μετά την Κατοχή να έχουν πλουτίσει ξαφνικά, αλλά ο Νίκος, καλός γνώστης των πραγμάτων και ανθρώπων στο Άργος, αρνήθηκε μέχρι τέλους να του τον δώσει"...
No comments:
Post a Comment