Η πρώτη αφορά μια εκδρομή στα σύνορα Αρκαδίας - Μεσσηνίας. Φεύγαμε, τότε, πριν ακόμα χαράξει, από την Πυργέλα, σε μια ώρα είχαμε φτάσει στην Τρίπολη, από τον θρυλικό “κωλοσούρτη” (ή πιο ευγενικά "Αχλαδόκαμπο") κι από εκεί, συνεχίζαμε προς τον στόχο μας.
Σε μια από αυτές φτάσαμε στον ναό του Επικούριου Απόλλωνα, στις Βασσές. Βρέθηκα, σε μια απίθανη ερημιά σχεδόν στην κορυφή ενός βουνού, μπροστά σε έναν ναό σχεδόν πλήρη (στα μάτια μου), αλλά με ένα δάπεδο κατεστραμμένο, που έδειχνε πως ο υπερκείμενος ναός κινδύνευε να καταρρεύσει. Μια απλή, φευγαλέα ανάμνηση.
Τα χρόνια πέρασαν, και είπα να τον ξαναεπισκεφθώ. 50 χρόνια μετά! Από μακρυά ο επικέπτης πρώτα αντικρύζει την ιδιότυπη τέντα - σκέπαστρο, που καλύπτει και προστατεύει τον ναό. Και εκεί μέσα μπορούμε να δούμε: από τη μια πλευρά πώς προχωρά αργά και μεθοδικά το έργο της αναστήλωσης, και από την άλλη είσοδο την άλλη πλευρά του ναού, που έχει στερεωθεί και αποκατασταθεί. Στα μάτια μου υποδειγματική δουλειά!
Ωραίο το παρόν, καλές και οι μνήμες που ζωντανεύει…
Και η δεύτερη ταξιδιωτική ιστορία: τη δεκαετία 1975 - 1985 (+/-) έφευγε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, συνήθως με την τότε φίλη και συνεργάτιδά του, τη Ντιάνα Αντωνακάτου, και αναζητούσε και κατέγραφε / φωτογράφιζε τα υπάρχοντα και σωζόμενα μοναστήρια. Κάποια στιγμή βρέθηκε και στα Κύθηρα. Κι όταν μου διηγήθηκε την εκδρομή, πρόσθεσε: “Σε μια απίθανη ερημιά, υπάρχει μια μεγάλη γέφυρα, πέτρινη, που την έφτιαξε κάποιος Άγγλος μηχανικός, τότε που οι Άγγλοι κατείχαν τα Κύθηρα. Γιατί την έφτιαξε; Γιατί τόσος κόπος και τόσα έξοδα; Τι εξυπηρετούσε; Μυστήριο…”
Τα χρόνια πέρασαν, και φέτος, μετά 50 έτη, μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ κι εγώ τα Κύθηρα. Και να δω όχι μόνο εκείνη τη μεγάλη γέφυρα, αλλά κι άλλες 2 μικρότερες, στον Ποταμό και στην είσοδο στο Καψάλι, όλες κτισμένες από τους Άγγλους τον 19ο αι. Και το μυστήριο για τη σκοπιμότητά τους παραμένει.
Τα χρόνια πέρασαν, και είπα να τον ξαναεπισκεφθώ. 50 χρόνια μετά! Από μακρυά ο επικέπτης πρώτα αντικρύζει την ιδιότυπη τέντα - σκέπαστρο, που καλύπτει και προστατεύει τον ναό. Και εκεί μέσα μπορούμε να δούμε: από τη μια πλευρά πώς προχωρά αργά και μεθοδικά το έργο της αναστήλωσης, και από την άλλη είσοδο την άλλη πλευρά του ναού, που έχει στερεωθεί και αποκατασταθεί. Στα μάτια μου υποδειγματική δουλειά!
Ωραίο το παρόν, καλές και οι μνήμες που ζωντανεύει…
Και η δεύτερη ταξιδιωτική ιστορία: τη δεκαετία 1975 - 1985 (+/-) έφευγε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, συνήθως με την τότε φίλη και συνεργάτιδά του, τη Ντιάνα Αντωνακάτου, και αναζητούσε και κατέγραφε / φωτογράφιζε τα υπάρχοντα και σωζόμενα μοναστήρια. Κάποια στιγμή βρέθηκε και στα Κύθηρα. Κι όταν μου διηγήθηκε την εκδρομή, πρόσθεσε: “Σε μια απίθανη ερημιά, υπάρχει μια μεγάλη γέφυρα, πέτρινη, που την έφτιαξε κάποιος Άγγλος μηχανικός, τότε που οι Άγγλοι κατείχαν τα Κύθηρα. Γιατί την έφτιαξε; Γιατί τόσος κόπος και τόσα έξοδα; Τι εξυπηρετούσε; Μυστήριο…”
Τα χρόνια πέρασαν, και φέτος, μετά 50 έτη, μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ κι εγώ τα Κύθηρα. Και να δω όχι μόνο εκείνη τη μεγάλη γέφυρα, αλλά κι άλλες 2 μικρότερες, στον Ποταμό και στην είσοδο στο Καψάλι, όλες κτισμένες από τους Άγγλους τον 19ο αι. Και το μυστήριο για τη σκοπιμότητά τους παραμένει.
No comments:
Post a Comment